អ្នកប្លន់អ្នកលួច | ឆក់បានតិចតួច | បានគ្រាន់បើដែរ | |
ដល់គេឃើញមុខ | ត្រូវគុកច្រើនខែ | អាក្រក់ដល់ម៉ែ | |
ខូចកេរ្ដិ៍ដល់ឪ។ | |||
ចង់ខ្ពស់បានទាប | ចចើងចង់លាភ | រែងបាត់ធនទៅ | |
ពាក្យពីបូរាណ | លោកអានតំរូវ | រិកមនុស្សឥឡូវ | |
ត្រូវតាមតំរាយ។ | |||
អ្នកលួចអ្នកប្លន់ | ចង់បានប្រពន្ធ | ចេញជួញស្រុកឆ្ងាយ | |
ទិញងារមេស្រុក | សូកធ្វើចៅហ្វាយ | ចង់ថ្កើងសប្បាយ | |
ចាយប្រាក់រាជការ។ | |||
ឆបាំងបំបាត់ | លួចបានដោយស្ងាត់ | អាងមានប្រាជ្ញា | |
ក្រលេកថ្នាំងដៃ | កាលៃបោះត្រា | ទាស់ភ្នែកទេវតា | |
រក្សាផែនដី។ | |||
១៦៥- | មួយទៀតទូរជន | ធ្វើបាបបានបុណ្យ | គឺបុណ្យមន្រ្ដី |
ទោសទៅចងចាប់ | កាប់ឥតប្រណី | បានបុណ្យមន្រ្ដី | |
ព្រោះបុណ្យធ្វើបាប។ | |||
អំពើទាំងអស់ | កុំសាងឲ្យសោះ | ចៀសវាងដរាប | |
កាន់សីលព្រះពុទ្ធ | ឱនលុតឱនក្រាប | បើក្រដុនដាប | |
មានទេវតាជួយ។ | |||
កូនអើយទេវតា | ស្ថិតសព្វព្រឹក្សា | រងោករងួយ | |
មនុស្សទ្រូស្ដឫ្យា | ឯណានិមួយ | ទេវតាពុំជួយ | |
ចំណាំស្គាល់មុន។ | |||
មិនដែលកំបាំង | រាជការបារាំង | គេចាប់ដាក់គុក | |
ដល់ខ្លួនស្លាប់ទៅ | នៅរងសោយទុក្ខ | សោយទោសនរក | |
ទាំងពីរកន្លែង។ | |||
នរកបារាំង | មានខ្សោយមានខ្លាំង | មានខ្លីមានវែង | |
នរកយម្ភបាល | គេផ្ចាលឥតក្រែង | ព្រះអង្គសំដែង | |
ថាលានកោដិឆ្នាំ។ | |||
១៧០- | ហេតុនេះគួរវាង | គួរចាលគួររាង | គួរចងគួរចាំ |
គួរកុំធ្វើបាប | ដរាបខ្លាចកម្ម | គួរកាន់សីលប្រាំ | |
បណ្ដាំសាសនា។ | |||
ហៃកូនចៅអើយ | ក្រលាប់អស់ហើយ | មិនដូចដូនតា | |
ភ្លៀងជនខែប្រាំង | រាំងខែវស្សា | ឆ្នាំវករកា | |
ត្រីស័កនេះឯង។ | |||
រនោចផល្គុន | រកាពីមុន | ឯកស័កជាក់ស្ដែង | |
ក្នុងខ្នើតផល្គុន | ជនគ្រប់កន្លែង | ទាំងគេទាំងឯង | |
ធ្វើស្រែមិនបានផល។ | |||
ឆ្នាំរោងឆស័ក | វិសាខភ្លៀងធ្លាក់ | ពីររោចសំគាល់ | |
យប់ថ្ងៃអាទិត្យ | ងងឹតព្យុះខ្យល់ | ភ្លៀងជន់ពេញថ្នល់ | |
ពេញវាលតូចធំ។ | |||
ពេញអូរពេញជ្រោះ | ដើមឈើទាបខ្ពស់ | រលុះរលំ | |
ឫ្សីស្រុកយើង | រលើងទាំងគុម្ព | ទើបគ្រាប់វាផ្ដុំ | |
ផ្ដួចដុះជាថ្មី។ | |||
១៧៥- | ឆ្នាំចកុរជូត | រាំងរីងរហូត | គ្រប់ឆ្នំាទាំងបី |
កើតទាំងជំងឺ | ស្លាប់មនុស្សប្រុសស្រី | ខាលថោះអស់ភ័យ | |
ធ្វើស្រែស្រូវបាន។ | |||
ភ្លៀងឆ្នាំម្សាញ់ | រលីងក្បាលក្រាញ់ | ត្រូវតាមបុរាណ | |
កត្ដឹកជន់វាល | រាលសព្វស្មសាន | អ្នកស្ទឹងប៉ុន្មាន | |
រលួយស្រូវអស់។ | |||
ដាច់ថ្នល់ខានដើរ | រាជការគេប្រើ | ទាំងចាស់កំលោះ | |
មមែរងកម្ម | បញ្ចាំកេរ្ដិ៍កោះ | គ្មានអ្វីស៊ីសោះ | |
ដាច់ពោះក្សិណក្ស័យ។ | |||
ខែចែត្រឆ្នាំវក | ស្រលះពពក | កើតមានសម័យ | |
ជាហេតុអស្ចារ្យ | សុរិយាល្ងាចថ្ងៃ | អុត្បាតង្រៃ | |
ឃើញសត្វអ្វីហោះ។ | |||
ពីជើងទៅត្បូង | ចាស់ក្មេងមើលច្រូង | បានឃើញទាំងអស់ | |
មើលមិនស្គាល់ជាក់ | ធ្លាក់ចំចន្លោះ | បាត់ឈឹងសូន្យសោះ | |
មិនដឹងទៅណា។ | |||
១៨០- | កាលមុននោះមក | ខែបុស្សឆ្នាំវក | លែងមានប្រាជ្ញា |
មានតែមេស្រុក | វាស់បែងក្រឡា | ដីមួយហិតា | |
ត្រូវសែសឹបថាំង។ | |||
រង្វាន់មេស្រុក | ត្រូវហូតមួយទុក | ដប់ជូនបារាំង | |
ទៅដល់ប៊ុយរ៉ូ | បង្ហូរដាក់ឃ្លាំង | ពូជពីរកន្ដាំង | |
ក៏ជាប់ពន្ធដែរ។ | |||
គ្មានធូរគ្មានតឹង | កូនអើយខំប្រឹង | ជាតិឯងជាខ្មែរ | |
ក្មេងប្រុសជំទង់ | នៅក្នុងឪម៉ែ | រាជការប្រិតប្រែ | |
ថាឲ្យបង់ប្រាក់។ | |||
កូនចៅប្រុសស្រី | កើតមកលើដី | ខំរកលុយកាក់ | |
បានហើយប្រឹងខំ | ផ្សំគ្នាទុកដាក់ | គ្រាន់ទិញស្លៀកពាក់ | |
បង់ថ្លៃរាជការ។ | |||
ភទ្របទឆ្នាំច | ចាប់គោខ្មៅស | ដុតដែកបោះត្រា | |
ដល់កុរជូតឆ្លូវ | តំរូវយ៉ាងណា | នឹងកើតអស្ចារ្យ | |
រហូតរាល់ឆ្នាំ។ | |||
១៨៥- | នគរថ្កើងប្លែក | សប្បាយតែភ្នែក | ក្នុងចិត្ដរងកម្ម |
កូនប្រុសបណ្ដាច់ | កុំភ្លេចបណ្ដាំ | កប្បាសសូត្រថ្នាំ | |
ត្រីម៉ាំលែងថោក។ | |||
ដូងស្លាអំពៅ | អំបិលស្ករស្រូវ | មានទៅមានមក | |
មានចុះមានឡើង | រាស្រ្ដយើងល្មមយក | ល្មមរេលៃលក | |
គួរយកគួរខាន។ | |||
កប្បាសនិងថ្នាំ | គួរដាស់ដីដាំ | ធ្វើដៃឯងបាន | |
កុំអាងខ្ជិលពេក | កុំដេកឈប់ខាន | កុំចោលបុរាណ | |
ម៉ែឪដូនតា។ | |||
ដីកេរគរគោក | កុំអាងខ្ជិលជោក | ទៅឈ្ងោកចិនផ្សារ | |
កូនចៅស្រីៗ | ខំរៀនធ្វើការ | បើគ្មានប្រាជ្ញា | |
មានមាត់ចេះស្ដី។ | |||
ឲ្យសួរចាស់ៗ | រៀនបោះកប្បាស | ថ្ពេចមូរសំលី | |
រៀនកូតរៀនការ | ត្រសារពាត់រវៃ | ហូលគោមគាតក្ដី | |
កុំបីចន្លោះ។ | |||
១៩០- | រៀនថ្កររៀនត្បាញ | ឲ្យចាស់បង្ហាញ | បង្ហាត់ទាំងអស់ |
សំពត់បែបងាយ | លាយសូត្រអំបោះ | កុំទិញគេសោះ | |
ឈ្មោះការជាស្រី។ | |||
ទិញដូរតែលាក់ | អញ្ជុលចេសចាក់ | ព្រហូតជាបី | |
ធ្មេញឈើឈ្នាន់ផ្សំ | ក្ដារមូរក្ដារកី | ត្រល់ខ្នារឫ្សី | |
មុខប្ដីជាប្រុស។ | |||
តាំងពីឆ្នាំច | ការអ្វីក្រៗ | ខំរៀនទៅចុះ | |
ទាន់មានចាស់នៅ | ស្គាល់ត្រូវស្គាល់ខុស | ចាស់ស្លាប់រលស់ | |
គ្មានមនុស្សចេះដឹង។ | |||
រកស៊ីឲ្យញឹក | ដេកយប់រលឹក | រឹតក្បិនឲ្យតឹង | |
បើភ្ញាក់កាលណា | កាន់ការកាលនឹង | កូនអើយខំប្រឹង | |
ទាំងប្រុសទាំងស្រី។ | |||
រមៀតស្លឹកគ្រៃ | ជីរម្ទេសខ្ទឹមខ្ញី | មានដីដាំចុះ | |
ដាំដើមអ្វីៗ | ចំណីគ្រប់ឈ្មោះ | គ្រឿងស៊ីឆ្អែតពោះ | |
ជុះចោលទទេ។ | |||
១៩៥- | ជុះទិសខាងជើង | ជុះដាក់ដីយើង | កុំជុះដីគេ |
កុំជុះដាក់ផ្លូវ | ត្រូវមាត់ក្មេងជេរ | ដីសល់ទំនេរ | |
ល្មមមាត់ជុះទៅ។ | |||
សក់មួយជាដប់ | ជ្រៀតសិតឲ្យសព្វ | កុំឲ្យសល់នៅ | |
បើប្រាជ្ញារាក់ | ចាក់ចិត្ដឲ្យជ្រៅ | ដាំចេកអំពៅ | |
ដូរស្រូវអង្ករ។ | |||
កើតមកជាមនុស្ស | មួយព្រួយចង់រស់ | មួយព្រួយចង់ល្អ | |
ពីនេះជាធំ | វានាំឲ្យក្រ | ចាំជាតំណ | |
តជាទំនុក។ | |||
មនុស្សមារយាទមិនប៉ិន | កូននៅខ្ញុំចិន | ព្រោះម្ដាយឪពុក | |
ធ្វើស្រែមិនត្រូវ | គ្មានស្រូវជង្រុក | កូនអើយចាំទុក | |
នេះមុខមេក្រ។ | |||
មេ១ជាធំ | កំលោះក្រមុំ | ស្លៀកពាក់ចង់ល្អ | |
បើបានបែបខ្មៅ | ថានៅបែបស | ទើបគ្រាន់អន់ក្រ | |
ត្រដរចង់ថ្កើង។ | |||
២០០- | ក្រលាប់នគរ | រឹងរឹតកើតចោរ | ច្រើនឡើងច្រើនឡើង |
ពាលរឹងក្រអើត | ចើតម៉ើតចើតម៉ើង | ក្រដាស់យ៉ាងស្ដើង | |
ចាយរហែកនៅដៃ។ |
Sunday, December 1, 2013
ច្បាប់ល្បើកថ្មី (៥)
Labels:
កំណាព្យ
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment