តើព្រះមហាក្សត្រសម័យអង្គរយាងចេញពីព្រះរាជវាំងយ៉ាងដូចម្តេច?

ព្រះមហាក្សត្រធៀបបាននឹងអាទិទេព ជាស្តេចនៃអាណាចក្រ។ បើតាមលោក ជីវ តាក្វាន់ (គ.ស. ១៣១២) សរសេរនៅក្នុងកំណត់ត្រារបស់លោក “ទំនៀមទំលាប់នៃអ្នកចេនឡា [Zhenla Fengtu Ji]” ថា៖

នៅពេលដែលព្រះមហាក្សត្រយាងចេញពីព្រះបរមរាជវាំង ក្បួន​ដំណើរ​ត្រូវ​ដឹកនាំ​ដោយ​ទាហាន​មួយ​ក្រុម បន្ទាប់មកគឺទង់ជ្វាលា បដា និងតន្ត្រី។ ភិលាងដែលស្លៀកពាក់ព៌ណភ្លឺ សៀត​ផ្កា​លំអរ​សក់និងមានទានក្នុងដៃ បួនឬប្រាំរយនាក់ ផ្តុំគ្នាជាជួរដាច់ពីគ្នា។ គេ​ដុត​ទាន​ទាំង​នោះទោះនៅពេលថ្ងៃក្តី។ បន្ទាប់​មក​មាន​ស្ត្រីមួយ​ក្រុម​ផ្សេង​ទៀត​ដែល​កាន់​ថូរមាស​និង​ប្រាក់​ពីវាំង​និងគ្រឿងលំអរ​ជាច្រើន​ដែលមានក្បាច់រចនាពិសេស ដែល​ការប្រើប្រាស់​វា​ចំឡែក​សម្រាប់ខ្ញុំ។ បន្ទាប់មកមានស្ត្រីមួយក្រុមផ្សេងទៀត ដែលជាអង្គរក្សរាជវាំង កាន់​ខែល​និង លំពែង។ ក្រុមទាំងនេះក៏ចែកជាជួរដាច់គ្នាដែរ។ បន្ទាប់មកទៀត មាន​រទេះ​អូសដោយ​ពពែ​ឬសេះដែលសុទ្ធតែលំអរដោយមាស។ មន្ត្រីធំនិងរាជបុត្រគង់ឬជិះដំរី ដែល​នាំមុខ​ដោយ​អ្នកកាន់ក្លស់ក្រហម។ នៅបន្ទាប់មកទៀត យាងមកដល់នូវក្រុមមេហសីនិងស្រីស្នំ ខ្លះ​ជិះ​គ្រែ​ស្នែង និងខ្លះជិះរទេះ ឬក៏ជិះសេះឬដំរីដែលអមដោយក្លស់ពណ៌មាសរាប់រយ។ ក្បួនបន្ទាប់គឺ ព្រះ​មហាក្សត្រ ទ្រង់គង់ឈរត្រង់លើដំរី និងមានកាន់ព្រះខ័នសាកសិទ្ធិក្នុងព្រះហស្ថ។ ដំរី​ដែល​មានភ្លុកស្រោបមាសនេះ អមដោយអ្នកកាន់ក្លស់ពណ៌សដងពណ៌មាសចំនួន២០។ ព័ទ្ធ​ជុំវិញ​ដំរីព្រះទីនាំងទ្រង់ គឺអមដោយអង្គរក្សដំរីដែលឈរប្រកៀកគ្នា និង​ក្រុម​ទាហាន​សម្រាប់​ការពារ​ជាច្រើនទៀត ធ្វើដំណើរជាផែនៗ (ជីវ តាក្វាន់, ១៣១២, ៧២)។